Ooit attendeerde een vriend me op Jon Hassel. Hij gaf me ‘Dream theory in Malaya’ waarop hij samenwerkte met Brian Eno. Geboeid door Hassels unieke trompetgeluid verzamelde ik enkele andere cd’s met ‘Vernal Equinox’ als hoogtepunt en ‘City: works of fiction’ als dieptepunt. Daarna ging er voor mij de smaak een beetje af. Nu, enkele jaren verder, was ik toch wel weer een beetje benieuwd naar het gerecht dat meneer Hassel me deze keer zou voorschotelen uit zijn wereldmuziek-fusion-keuken. Het is immers vreemd dat zijn muziek aan de ene kant steeds hetzelfde lijkt en aan de anders kant steeds anders is. Tot vreugde van sommigen (‘wat een boeiende mix tussen jazz en etnische muziek’) en tot ergernis van anderen (‘daar heb je hem weer met zijn zoemende toeter’). En, toegegeven, het grootste verschil is vaak alleen de muzikanten waarmee hij werkt. Deze keer is het vooral de bereidingswijze die het anders maakt, bijna alle tracks zijn live opgenomen en daarna in de studio tussen diverse nummers onderling uitgewisseld en bewerkt. Dus al met al niets nieuws onder de zon, misschien lijkt ‘Maarifa Street’ nog het meest op ‘City’, maar dan vrijer, minder hoekig, en uiteindelijk net wat beter. (fan janssen)