Voor het eerste in zeven jaar presenteert ambient-grootheid Brian Eno een nieuwe plaat: LUX. Aansluitend bij zijn Ambient 1: Music For Airports uit 1978 werd het album begin november gepresenteerd op de Haneda luchthaven in Tokio. Al eerder werd een versie van het werk gepresenteerd als geluidsinstallatie in de galerij van het Paleis van Venaria in Turijn. Daarmee is de muziek niet alleen muzikaal maar ook ruimtelijk: het beïnvloedt de ruimte waar het ten gehore wordt gebracht en de ruimte beïnvloedt de muzikale ervaring. Afhankelijk van waar je luistert verandert de muziek.
LUX is gevuld met 75 minuten geluid verdeeld over vier tracks. Als je aandachtig luistert, is de cesuur tussen de vier nummers duidelijk te horen. Maar de eerste cesuur komt na een dikke negentien minuten, en dan ben je eigenlijk niet meer aan het luisteren. Of althans, je bent ondergedompeld in het geluid waardoor je eerder luistert naar de aanwezigheid van de muziek dan dat je daadwerkelijk let op wat er in gebeurt: typisch ambient. Het album verschilt in benadering van klank van zijn vroegere ambient werken. Per sectie gebruikt Eno maar een paar noten en werkt hij gestaag langs de verschillende combinaties. Ondanks dat de muziek soms naar de achtergrond verschuift zitten er een aantal onverwacht scherpe dissonanten in. Dit gebeurt weinig, maar zuigt je op precies de goede momenten de muziek in waardoor je blijft luisteren.