Licht, het is schaars bedeeld in de herfst. Maar wel warm, zacht en kleurrijker dan in welk ander seizoen. De klankkleur waarmee pianist OHalloran gitarist en toetsenist van Devics – op Lumière speelt komt uit datzelfde schemerlicht. In tegenstelling tot eerdere werken, doet hij dat deze keer niet alleen. Een breuk met het verleden, maar geen breuk qua sfeer. OHalloran geeft zelf aan dat de muziek die hij schrijft een weerspiegeling is van de plek waar dit werk ontstaat, maar de maker reist altijd mee. Zijn verhuizing naar Berlijn heeft hem in een drukkere omgeving gebracht, wat volgens die stelling logischerwijs resulteert in een voller geluid. Het sobere pianowerk wordt hier dan ook rijkelijk aangevuld met strijkers door het ACME String Ensemble en Peter Broderick, terwijl Adam Wiltzie (Stars Of The Lid, Sleepingdog) op gitaar details bijzet. Tel daar bij op dat het geheel werd geproduceerd door Jóhann Jóhannsson én Nils Frahm, dan is het neoklassieke plaatje compleet. Negen nummers vol van een hoopvolle melancholie, met bredere arrangementen, maar nergens te vol. Ook hier begrijpt de autodidact OHalloran dat noten sterker worden geaccentueerd met stilte eromheen. Een rustpunt in de haast van alledag, even stil staan bij de sprankelingen in het dagelijkse licht.