Bik Bent Braam is dan wel niet meer, met Flex Bent Braam herleeft het ensemble gedeeltelijk. Een paar nieuwe muzikanten zorgen voor vers bloed, zodat pianist, componist en arrangeur Michiel Braam weer eens lekker in een andere vorm kan uitpakken. Deze keer houdt hij zich aan een aantal composities die de dichter en schilder Lucebert (1924-1994) heel belangrijk achtte voor de literaire beweging van de Vijftigers. Zijn lijstje voor hen uit 1965 met inspirerend werk van onder andere Charles Mingus, Dizzy Gillespie en Thelonious Monk wordt hier met verve afgewerkt, in arrangementen van Braam die (uiteraard) niet zoveel reuring veroorzaken als toen. Zon schok die de vernieuwende jazz indertijd teweegbracht, zet je anno nu niet zo makkelijk meer neer, en zeker niet in deze vorm. Dat neemt niet weg dat Braam de originelen in een jasje heeft gestoken waar de vonken vanaf spatten, en die bewijzen dat het werk van zon halve eeuw geleden nog steeds meer dan goed te genieten is. De vernieuwde oudjes worden afgewisseld met eenlettergrepige tracks van anno nu, met titels als ‘Rijp’, ‘Roes’, ‘Spijt’ en ‘Drift’. Iets meer experimenteel van aard, maar voortbordurend op de bebop van weleer, en altijd verrassend en van een weldadige spanning en schoonheid.