In Duitsland heeft Philip Boa het statuut van een (indie) halfgod. En dat al sinds 1985 toen Philister, het debuut van Philip Boa And The Voodooclub, verscheen. Ook in Groot-Brittannië kreeg de band snel bijval en werden ze vaak in een adem genoemd met invoedrijke namen als The Fall, Joy Division, Magazine, The Velvet Underground, XTC of Can. Toch zou Boa zich bijna uitsluitend richten op zijn thuisland en dat zowel qua releases als concerten. Dat neemt niet weg dat hij internationaal gerespecteerd en bewonderd wordt: van wijlen Conny Plank tot Jaki Liebezeit; van John Lydon tot Aphex Twin; en van Dave Lombardo (Slayer) tot The Notwist. Ook op zijn zeventiende (!) studioalbum wordt de kloof tussen vlotte kwaliteitspop en avant-garde vlekkeloos gedicht en wordt duidelijk dat naast de oude invloeden -vroeg werk van Roxy Music, David Bowie en veel postpunk- het heterogene geluid op Loyalty ook makkelijk aansluiting vindt bij uiteenlopende actuele bands zoals Arcade Fire, The Horrors of The Vaccines. Loyalty is bij een eerste luisterbeurt een beetje als kijken naar de vitrine van een snoepwinkel: een initieel licht intimiderende overdaad aan geuren en kleuren waarbij je bijgevolg niet weet wat eerst kiezen of proeven. Loyalty tast stilistisch heel wat verschillende kanten af, zonder evenwel de spankracht van het geheel te verliezen. My Name Is Lemon bijvoorbeeld mikt met een pulserende baslijn duidelijk op de benen; terwijl Til The Day We Are Both Forgotten ons terug wiegt naar de hoogdagen van The Cure. De ene keer wordt er flink gerockt, de andere pakweg een vette laag elektronica opgediept. Loyalty is het zoveelste prima werkstuk van een onverwoestbaar fenomeen. Ouwe rot Boa hoeft al lang niets meer te bewijzen, maar blijft niettemin zichzelf steeds weer opnieuw uitvinden.