Uit Baltimore, Maryland komen ze, de vier mannen van The Flying Eyes. Hun twee vorige albums verschenen op het Duitse Trip In Tyme / World In Sound, waarmee iedereen meteen weet dat dit geen muziek is die refereert aan hedendaagse bands maar terugkijkt. Ver terugkijkt zelfs, naar de jaren 1960 en 1970. Bluesrock en psychedelische rock die al snel werd vergeleken met grote namen als Danzig, Pink Floyd met Syd Barrett, The Rolling Stones en The Doors. Ga er maar mee om als jong groepje, om meteen met de groten der aarde te worden vergeleken. Op ‘Lowlands’, hun derde plaat en wederom op een Duits label, is daar echter weinig van te merken. Bij opener ‘Long Gone’ dachten we even aan een softe versie van MC5, maar dat duurde niet echt lang. The Flying Eyes proberen heftiger uit de hoek te komen dan voorheen. De gitaren werden lager gestemd waardoor ze een lichte stonertoets krijgen, en de zang zit dichter bij mainstream heavy rock dan bij psychedelica. Eigenlijk klinkt deze band, die toch via Europa zijn platen uitbrengt, in acht van de negen nummers als wat in de Verenigde Staten classic rock wordt genoemd. Alleen afsluiter ‘Surrender’ laat de gitaren los om een stevig stukje psychedelica neer te zetten. ‘Lowlands’ is niet verrassend of vernieuwend, wel oerdegelijk in zijn eenvoud.