Robotradio is een jong en klein Italiaans label dat zich profileert als het equivalent van Amphetamine Reptile. Met andere woorden: bands die noiserock spelen maar niet bang zijn om grenzen te verleggen en het experiment niet schuwen. Dead Elephant bijvoorbeeld klinkt als Today Is The Day in zijn begindagen. Een mooier compliment kan een noiserocker zich nauwelijks voorstellen. De band bestaat sinds 2004 en bracht in die tijd slechts één ep op de markt, Sing The Seperation, op Unfortunate Miracle Records, het label van Helios Creed en Lair Of The Minotaur. Vooral met die eerste heeft Dead Elephant een paar psychedelische raakvlakken. Die hebben ze ook met Colossomite in hun meer avontuurlijke stukken. Luister maar eens naar Post Crucifixion en Black Coffee Breakfast. Loeiend hard uit de hoek komen kan het trio ook. Another Fuckin Word To Say We Miss You is daar een illustratie van. Als gasten wisten ze zowel Luca Mai (saxofonist bij Zu, op Post Crucifixion) als Eugene Robinson (Oxbow, zingt het schitterende The Same Breath) te strikken. De tekst van slotnummer The Worst And The Best is van Charles Bukowski. Meer aanbevelingen om deze cd te beluisteren kunnen we echt niet meer verzinnen. (www.deadelephantband.com) Lucertulas ontstond reeds in 2003 en kende sindsdien de nodige bezettingswissels. Ook na de opnames van hun tweede album bleef de bezetting niet consistent. Acht korte stukken in een klein half uur wist het trio te produceren, stukken die hen stuwen in de richting van het net zo Italiaanse Ovo. Met andere woorden: het avant-gardistische experiment domineert. Het siert het trio echter dat ze hun experimenteerdrift weten te doseren, op tijd een rustpunt inlassen en hier en daar wild gaan punkrocken zoals The Ex dat ook zo goed kan. Het enige struikelblok dat mensen zou kunnen afschrikken is het ijselijke geschreeuw van de dame, die ons doet denken aan de schreeuwlelijk bij Silverfish. Maar haar getier past wel perfect bij de gebrachte muziek, en ook Lucertulas weet wat doseren is, waardoor de zang eigenlijk nooit de kans krijgt om op de zenuwen te werken. Luca Mai van Zu vinden we, net als een drietal andere Italiaanse gastbijdrages, terug op een track van het debuut van Putiferio. Het kwartet timmert dan wel sinds 2003 aan de weg, Ate Ate Ate is hun eerste digitale wapenfeit. Ze omschrijven hun plaat als een operette van chaos in zeven bewegingen, en ergens hebben ze wel een punt. Echte afgewerkte nummers staan er namelijk niet op deze plaat, het zijn eerder in elkaar overvloeiende fragmenten die samen een imposant geheel vormen. Het lijkt alsof The Ex, Trumans Water en Dog Faced Hermans eindelijk een opvolger hebben gevonden, want zo ongebreideld en grenzeloos gaat Putiferio aan de slag. Ritmische deconstructie, atonale klanken en opdringerige zang. Intrigerende plaat. Alle releases op Robotradio (gevestigd in Trento) zijn trouwens heel mooi uitgegeven en zijn ook inzake prijs heel aantrekkelijk.