Het is laat. Of al vroeg. In elk geval is het donker. Het regent. Je beweegt je door de stad, met aan de andere kant van het glas de geluidloze gezichten, de gekleurde lichten. Of het is juist warm en je staat thuis voor het raam en ziet daar buiten de lichten voorbij schuiven. En je luistert naar de diepe, donkere muziek. Lost-Wax is een nachtelijke en lome plaat. Het is het vierde album dat Mathias Delplanque opnam onder de naam Lena. De multidisciplinaire componist, muzikant en muziekcriticus uit Burkina Faso bracht al tal van platen uit onder zijn echte naam en onder verschillende pseudoniemen. Lena begon als een project voor elektrodub, maar voor Lost-Wax zocht hij de samenwerking met collegas uit verschillende windstreken en met uiteenlopende muzikale achtergronden. Dit Floating Roots Orchestra bevat namen als Steve Argüelles, Sébastien Llinares, Charles-Eric Charrier, Rasim Biyikli en Rob Mazurek. Het resultaat is een bijzonder sfeervol geluid, met elementen van triphop, dub, soul, jazz en Afrikaanse muziek. De prevelende stemmen van onder andere Black Sifichi (Black Dog), Daniel Givens en Julien Jacob klinken donker, maar roepen de sfeer van seventies soul op. Downtempo ritmes worden gecombineerd met een tastend pianospel, een gestopte cornet of een juju-achtig gitaarloopje. En dat alles gemastered door de Berlijnse dub-artiest Moritz von Oswald. Het is laat. Of al vroeg. Je neemt nog een glas en zet het prachtige Lost-Wax nog eens op.