Met LOpus LH levert de Nederlandse kunstenaar/muzikant Raymond Dijkstra het tweede deel in zijn serie De Voordelen Van Schizofrenie af. Dijkstra zegt op een vergelijkbare wijze tewerk te gaan als de Surrealisten met de Ecriture Automatique. Werkend vanuit een onderbewuste sturing, in combinatie met een zelfopgelegde beperking in instrumentarium en methoden, onderzoekt Dijkstra zijn particuliere klankenuniversum, en meteen maar zijn eigen geest. De serietitel flirt daarbij met (de fascinatie voor) een verwarde geest. (Nu ben ik persoonlijk allergisch voor gezochte hang naar duisternis en gewilde gekte. Met het aanhaken bij het romantische clichébeeld dat de kunstenaar een getroebleerd persoon is, maakt iemand niet meteen zijn werk tot serieuze kunst.) Maar laten we naar het resultaat van zijn lp met twee kanten aan improvisatie luisteren, dat is tenslotte wat telt. Dijkstras geluidslandschap is rustig, soms aanzwellend, om dan weer te kalmeren. Steeds is er een snorrende toon die doet denken aan een kalm ademhalen. Daardoorheen klinken piepjes en knorren van een tuba,valse lucht met een echo, het schrapen van glas en metaal, een aanzwellend orgel. Kant twee van het vinyl zet al snel heftiger in, maar de muzikant houdt het binnen de geschapen kaders. Daarmee sluit LOpus LH aan bij het eerste deel van de cyclus, maar eigenlijk ook bij de rest van zijn inmiddels flinke oeuvre. Hij schept geen licht klankbeeld, maar wel een fascinerend, met inderdaad een geconcentreerde ontdekkingstocht in een bijna in zichzelf gekeerde wereld. De lp is verschenen in een beperkte oplage.