Componist en uitvoerend musicus Manuel Zurria heeft regelmatig samengewerkt met moderne componisten. Ditmaal gaat hij aan de slag met hun composities: Zurria heeft bestaand werk genomen dat hij in meerdere of mindere mate bewerkte, naar zijn zeggen om personalizing them to the extreme ( ) has led me to reflect on this music from its inside. Die gemanipuleerde stukken heeft Zurria vervolgens gebruikt als basis voor zijn eigen spel op verschillende fluiten en elektronica. De uitkomsten zijn verrassend verschillend, maar de gemeenschappelijk deler zou je minimal kunnen noemen. Almost New York van Alvin Lucier, bijvoorbeeld, bestaat uit diverse drones van verschillende hoogte, intensiteit en vibratie; in Casadiscelsi klinken diepe drones en een basfluit (als een woestijnwind), naast geluiden die zijn opgenomen in het huis van Giacinto Scelsi. Elders maakt Zurria gebruik van repeterende patronen. Bijvoorbeeld de herhaling van een kort motief met het hoge geluid van een piccolo over een drone in …Until… (Clarence Barlow); ook de twee gebruikte composities van Jacob TV (Jacob Ter Veldhuis) kennen sterk repeterende elementen, met name in gefragmenteerde en gemanipuleerde stemopnamen. Ze roepen enigszins Different Trains van Steve Reich in herinnering. Zurria heeft zijn stukken gebaseerd op composities van zowel oudgedienden als een jongere garde. Naast de genoemde namen werkt hij met composities van bijvoorbeeld Pauline Oliveros, Alvin Curran en Terry Riley (van wie het prachtig onthecht klinkende Dorian Reeds is gekozen) respectievelijk Eve Beglarian en John Duncan; de laatste is overigens de enige op laptop. De twaalf stukken van in totaal circa twee-en-een-half uur muziek zijn samengebracht op een (verzorgd verpakte) dubbel-cd. Dat maakt het beluisteren gelukkig behapbaar. Het bijgevoegde boekje bevat gesprekken met de componisten en een uitleg over de nieuwe composities. Deze bijzondere uitgave is hopelijk een belofte voor de toekomst van het kersverse label Mazagran.