Endless Boogie is de band rond Paul Major. Major wordt overigens liever met ‘Top Dollar’ aangesproken – de andere bandleden heten respectievelijk ‘The Governor’, ‘Memories From Reno’ en ‘Grease Control’)
De bandnaam is er boenk op: in Endless Boogie-land staat het feestje op continuous repeat. Dat feestje wordt gevierd met riffs die gerekt worden tot de trance onvermijdelijk toeslaat en waarover vrolijk en al even eindeloos gesoleerd wordt. De songs duren allemaal ergens tussen de zeven en de veertien minuten. De riffs waarvan sprake zijn overigens dusdanig tijdloos dat copyright-advocaten met een béétje voeling met blues-rock alleen al op basis van deze ‘Long Island’ zich waarschijnlijk met de vingers in de neus een weg naar het fortuin kunnen procederen. Waar de heren advocaten waarschijnlijk géén rekening mee houden, is dat Endless Boogie die supersimpele riffs tot in het eindeloze herhalen, met een metronomische precisie die bij ons vooral Neu! in herinnering roept (luister naar ‘The Savagist’ en probeer maar eens niét aan ‘Neu 1’ te denken). We zouden bijna vergeten dat er ook nog gezongen wordt: Major brult nu eens als Captain Beefheart met een mond vol rauw vlees, dan weer als de honderd kilo testosteron op pootjes – netjes in een nauwe spandexbroek gewurmd, dat spreekt. Af en toe wordt er overigens ook aan laag tempo geboogiet: ‘The Artemus Ward’ klinkt alsof The Doors Ken Nordine – de beatnik van de voice-over – ingelijfd hebben. De keerzijde van de medaille is natuurlijk dat een mens simpelweg niet élke dag in de stemming is voor repetitieve gitaarmarathons. Hier en daar wordt er wel gevarieerd op de formule (een wah-pedaaltje, wat extra fuzz op de lead-gitaar, een instrumentaal nummer) maar tachtig minuten kunnen soms héél endless zijn, ook als de boogie van een uitstekend jaar is.
Niettemin: uitstekende plaat om volgende theekransje in een ranzig dansfeest om te toveren.