Sigha verliet zijn moederland en liet daar ook het merendeel van zijn dubstepverleden achter. In het immer levendige Berlijn werd hij vermorzeld door de Berghain-technodreun en ging er zelf mee aan de slag. Met succes. Living With Ghosts is een van die technoplaten die de dagdagelijkse afwas overleeft zonder stil te staan bij een oeverloze beat of een inspiratieloze deun. Sigha slaagt er in om Living With Ghosts als een drieluik op te bouwen dat weliswaar begint met de witte onrust van een langzaam en kort ambientkuchje, maar daarna genadeloos inslaat. Sigha gaat hard. De beats kletteren zonder schroom en verliezen slechts af en toe hun ritme, want dat is zo gepland. Net zoals af en toe een tussenpauze de druk even afneemt om dan weer aan te vallen met een geweldadige dreun. Het moet ook, anders overleef je de aanhoudende aanslagen niet. Maar er is meer. Sigha doorbreekt het monotone van het ritme met kleine verrassingen, onderliggende grooves en melodieën die zo voor spanning zorgen. Puritan zou zonder al dit het ritme niet overleven. Het immens uitgesponnen en rustiger daverende Translate dwingt je om een nieuwe ademhaling en grijpt sloom naar je keel. Het is de gebalde versie van het ganse album. Spanning wordt opgebouwd en uitgegooid. Als een spartelende vis bijt je aan de haak. Waarna je weer verpletterd de wereld in staart.
Er gebeurt nog meer op She Kills In Ecstasy hoewel de beats plots het zwijgen worden opgelegd en Sigha er onverwacht een ambientstukje aan breidt. Wat hij laat uitmonden in Aokigahara waardoor de verleiding om opnieuw te luisteren groeit terwijl je met verbazing meegesleurd wordt in een compleet onverwachte stille storm. Living With Ghosts mag dan doorspekt zijn met tracks die eigenhandig een dansvloer kunnen vullen, als plaat is het een niet mis te verstane kaakslag in een bijster mager technojaar.