Na drie platen besloot Bronze, of eigenlijk het lokale label Castle Face gerund door niemand minder dan John Dwyer van Thee Oh Sees, dat het tijd werd voor een liveplaat. Drie studioplaten moeten voldoende materiaal bevatten voor een sterk concert. Niet dat we daaraan twijfelen bij een geflipte band als Bronze. Zanger Rob Spector heeft zo’n stem die wel doet denken aan de treurwilgen uit de jaren 1980, maar is slim genoeg om absoluut niet in de retroval te trappen. Drummer Brian Hock en vooral Miles Friction, die het geluid domineert met zijn synthesizers en processing. Het is vooral die laatste die voor een intrigerende sound zorgt die moeilijk is vast te pinnen op één stroming of een paar bands. Liars kunnen dienen, omdat Bronze net zo genadeloos durft te experimenteren en toch steeds ergens dansbaar blijft. Of toch een beetje terug in de tijd, richting latere Birthday Party als het over bezetenheid gaat, Liquid Liquid als het over averechtse dansmuziek gaat, John Carpenter en Klaus Schultze als het over de meer dromerige en kosmisch aandoende stukjes gaat. En daarboven die ietwat zeurderige maar intrigerende stem van Spector. Hoogtepunten kunnen we er niet echt uithalen, want Bronze koos gewoon de beste liedjes die ze tot nu maakten. En van gejoel en dergelijke onzin op liveplaten is nauwelijks iets te merken. Gelukkig maar.