Experimentele harpmuziek. De woordcombinatie klinkt als een bedreiging, maar toch heeft Davies al bij eerdere gelegenheden onze fijnbesnaarde aandacht kunnen vasthouden. Op deze livecd (Melbourne Festival, 2005) gooit hij het echter over een totaal andere boeg. Zelfs in die mate dat zijn favoriete instrument niet eens het podium haalt, en plaats maakt voor elektronica. Zijn trouwe kompaan Mark Wastell kennen we van de loonlijst van onder andere John Zorn en Lol Coxhill, maar ook hij laat zijn vioolcello thuis. In plaats daarvan improviseren beide heren een dik halfuur met elektronische bewerkingen van de inhoud van ons tuinhuisje: schuurpapier, oud karton houtskool, tegels, maar ook oud ijzer dat bespeeld kan worden met een strijkstok. Voor de zachtere passages noteren we de aanwezigheid van wol en een lap fluweel. Helaas klinkt deze opsomming net iets boeiender dan wat we te horen krijgen op deze gelimiteerde (500) cd. De inputloosheid (denk aan het getik van een vinger tegen een pick-upnaald met de versterker op 10) primeert, en we ervaren voor de duizendste keer een basisbrom die doorkruist wordt met gemanipuleerd geritsel. Gelukkig gaat de laatste minuten alles in het rood, en wordt er ook wat noise geproduceerd. Maar eerlijk gezegd missen we gewoon een harp in dit verhaal.