Voor wie nooit eerder een concert meemaakte van de combinatie Fantômas en Melvins is dit een uitgelezen kans om de live-ervaring die deze supergroep weet neer te zetten, te ondergaan. De opnames voor deze dvd werden gemaakt door Douglas Pledger, Matthew Rozeik en Alex Gunnis tijdens een optreden op 1 mei 2006 in het Kentish Town Forum in Londen. De bezetting liegt er niet om: Mike Patton zelf uiteraard die meestal het laken naar zich toetrekt, Buzz Osborne op gitaar, zowel Slayer-drummer Dave Lombardo als Melvins-drummer Dale Crover die het beste van zichzelf geven, Trevor Dunn op bas en als tweede gitarist de stoïcijns kijkende Sir David Scott Stone. Die laatste ziet er dan wel uit als een nerd, uit zijn dak gaan op zijn gitaar kan hij als geen ander. Hij ziet er een beetje uit als Arto Lindsay trouwens, en voor die een Latinvirus opdeed, ging die ook wel eens wild tekeer. Eenentwintig nummers worden er gespeeld, verdeeld over de catalogus van The Melvins, Fantômas en uit Millennium Monsterwork, de enige plaat die beide bands samen maakten. Na een lange intro fluit Mike de melodie van Sacrifice (oorspronkelijk van Flipper), waarna de twee drummers het nummer heel traag op gang beginnen te trekken. Osborne en Patton zingen daarna samen, waarbij de laatste uiteraard zijn trukendoos aan gekke geluiden en stemmetjes bovenhaalt. Na Page 27, een splinterbommetje van formaat, gaat de band direct door naar de Melvins-klassieker Night Goat, in een uitstekend passend nieuw jasje. Het is een mooi begin van een concert dat bij momenten heel experimenteel van aard is, om dan even later te rocken dat het een lieve lust is. Communiceren met het publiek doet de band, en zeker Mike Patton, gehuld in een Disneyland T-shirt, niet. Alleen als het tijd wordt voor een bisnummer gunt Patton het publiek een paar woorden. Voor de rest musiceren de zes heren dermate geconcentreerd dat er voor onderbrekingen en een onderhoud met het talrijke publiek, geen plaats is. Ook niet als ze een tijdlang niet musiceren, op Lobardo en Crover na die elk om beurt heel zachtjes een cimbaal aantikken. Het publiek joelt, Mike Patton gaat er bij zitten tot het publiek wat rustiger wordt, om dan zijn duivels te ontbinden in een klassiek ingewikkeld Fantômasnummer. Onverstoorbaar doen ze hun ding, machtig ingewikkeld en o zo boeiend om naar te luisteren en te kijken. Het beeld is soms wat korrelig of springerig, maar volgt wel nauwgezet Pattons muzikale hersenkronkels op de voet. Dit is een uitstekende registratie van een band die het experiment en de uitdagingen niet schuwt en in topvorm verkeert.