Mark E. Smith is dood. Maar Mark E. Smith blijft natuurlijk verder leven door middel van zijn uitgebreide oeuvre. En welk ander label dan Cherry Red wordt geacht om zijn werk te eren en in luxe boxsets opnieuw onder de aandacht te brengen? Geen ander dus. Ze beginnen maar meteen met het heruitgeven van de eerste en de tweede studioplaat van The Fall, uiteraard aangevuld met een hele resem alternatieve versies, concerten en singles. Beide platen kwamen uit in het gezegende jaar 1979, drie jaar nadat Smith zijn band in Manchester had opgericht. De hoge productiviteit was er toen al, tegelijk met het constant wijzigen van de bezetting. Alleen Smith zelf bleef tot op het einde de belichaming van The Fall. Beide platen zijn inmiddels vier decennia oud, dus een opgepoetste en uitgebreide heruitgave is op zijn plaats. Debuut ‘Live At Witch Trials’ werd indertijd in één dag opgenomen en werd oorspronkelijk uitgebracht op het Step-Forward label, waarop ook de eerste vier singles het levenslicht zagen. Daaronder ‘Bingo Master’s Break-Out!’, met het nog steeds schitterende ‘Bingo Master’ als uitschieter. Die single staat samen met hun allereerste single ‘It’s The New Thing’ op cd 2, waarop verder ook nog hun bijdrage aan de legendarische compilatie ‘Short Circuit’ (waarop onder meer ook Joy Division en The Buzzcocks), oefenopnames van de bootleg ‘Dresden Dolls’ en hun allereerste sessies voor John Peel. Die was van bij aanvang de grootste fan ooit van de band, die hij steevast omschreef als ‘They are always different; they are always the same…’. Op het derde schijfje staat hun concert in Pickwick’s (Liverpool) van 22 augustus 1978. ‘Dragnet’ krijgt dezelfde behandeling. De oorspronkelijke plaat die verder wordt aangevuld met de singles ‘Fiery Jack’ en ‘Rowche Rumble’, inclusief een stel outtakes en andere versies. De twee andere schijfjes bevatten elk een concert. Eentje uit Redford en eentje uit Los Angeles, beiden opgenomen in 1979. Die concerten voldoen helemaal aan de verwachtingen. Smith leutert een eind weg en de muziek van zijn kompanen is zoals we die van The Fall verwachten. Een beetje krakkemikkig, met veel foutjes waar niemand een zier om geeft en die typische repetitiviteit. En een stel nummers die heel erg op nummers lijken die later een hitje werden, of omgekeerd. Zo staat ‘How I Wrote Elastic Man’ op geen van deze zes schijfjes en toch horen we hier en daar een nummer dat wel heel erg op dat hitje lijkt. Geen erg. Het is The Fall en dus briljant.