Er mogen nog zoveel reissues, compilaties of liveregistraties van De Brassers verschijnen, deze Limburgse postpunkband zal tot in de eeuwigheid worden herinnerd omwille van één song, hun culthit En Toen Was Er Niets Meer. Dat nummer ontbreekt dus ook niet op de liveopname uit 1982 die Onderstroom op de kop wist te tikken. De Brassers waren niet alleen in Vlaanderen bekend (maar vooral: berucht), ook in de toenmalige Nederlandse underground waren De Brassers geen onbekend bandje. Doornroosje was toen één van de meest eigenzinnige podia van het land en even grasduinen in hun archief vertelt ons dat ze toen al illustere namen als Joy Division of The Birthday Party over de vloer hadden gehad. De Brassers moeten qua intensiteit en geloofwaardigheid echter niet onder doen voor die bands. Op deze op slecht 300 stuks geperste vinylplaat klinken ze werkelijk op hun best: rauw, ongepijst, gedreven, manisch, confronterend. Bovendien is de geluidskwaliteit van de negen gepresenteerde nummers uitstekend en de cover van Shadowplay van Joy Division een smakelijke kers op de taart.
In vergelijking met de meeste van zijn generatiegenoten legde Rudolf Hecke een omgekeerde weg af. Waar veel artiesten hun oudste werk vaak afdoen als een jeugdzonde, geldt dat voor Hecke niet. Integendeel. Wat hij na Company Of State (dat hij bestierde met Paul Taes van circa 1983 tot 1988) deed, kan alleen maar in toenemende mate worden bestempeld als een artistiek degeneratief parcours. Company Of State stond voor postpunk en new/minimal wave geschoeid op de leest van (alweer) Joy Division en het vroegste werk van Cabaret Voltaire. Onder eigen naam volgde een periode van psychedelica, avant-garde, chanson en rock. Absoluut artistiek dieptepunt was de neohippie niemendal bubblegumpop van Pop In Wonderland waarmee Hecke een tijdlang flirtte met de Vlaamse hitlijsten. Wat we horen op Dance Remotion grijpt gelukkig terug naar zijn muzikaal interessantste periode. Naast de vier tracks van hun titelloze debuutsingle bevat deze lp verder uitsluitend materiaal afkomstig van demos uit diezelfde periode. Vooral op de b kant wordt het experiment niet geschuwd en dan horen we het duo op zijn scherpst. Zoals zo vaak heeft niet alles de tand des tijds ongeschonden doorstaan en zijn er objectieve redenen genoeg te bedenken waarom de band destijds nooit de status van The Neon Judgement of Poésie Noire heeft bereikt, maar het getuigt vooral van lef van Onderstroom om alweer haar naam eer te doen.