In Berlijn ontwikkelde zich de laatste jaren een eigen vorm van deep house, waarin invloeden te herkennen zijn van Carl Craig, Theo Parrish, Ron Trent of Glenn Underground. De klanken zijn warm, de beats diep en het trackverloop bezwerend. Naast Slope, Dixon en Âme is Henrik Schwarz een der protagonisten van deze muziek. Dit album werd opgenomen op een vijftiental plaatsen in de wereld en thuis in Berlijn aan mekaar gelijmd. Het laat duidelijk horen dat de man – simpel gezegd – een jazz head en soul liefhebber is die plots techno en house tegenkwam. ‘Live’ illustreert dit meteen door de opener van Sun Ra, het enige nummer waarin Schwarz geen handje had. Voor het overige gaat het om een collectie eigen nummers en bewerkingen die steeds doordrongen zijn van een uitmuntende muzikaliteit. Mooie pianosolo’s, saxofoons die totaal loos gaan en uitgesponnen improviserende percussie-spielereien hebben we te lang nauwelijks nog gehoord in house, en de Duitser brengt dit alles met verve terug. Niet velen slagen er bovendien in om van een nieuwe versie van een absolute klassieker opnieuw een tijdloos werk te maken; Schwarz deed het – samen met voornoemde Dixon en Âme – met Derrick Carters ‘Where You At’. ‘Stop, Look & Listen’ – een samenwerking met Jesse Rose (zie GC #82, tn) – gaat niet minder eigengereid met het genre om: vreemde percussie en snaarinstrumenten maken het tot een van de schoonste housenummers van de afgelopen tijd. Daarenboven bevat het hele album een resem aan heerlijke vocalen, op tracks als ‘Imagination Limitation (DJ-Kicks)’ en op de soulstomper ‘Leave My Head Alone Brain’. Een aantal daarvan komen verder van de Deense Mari Boine, Boundzound, Boy George – die met Dark Globe zijn zoveelste adem vond – en de Godfather of Soul James Brown. Je moet het maar durven: diens ‘It’s A Man’s World’ eventjes gaan verknippen, maar Schwarz laat Brown desperaat als nooit tevoren klinken, op spaarzame, ijle tonen en een Rhodes, doch met tonnen pathos. Adembenemend.