Temporary Residence blijft kwaliteit afleveren. Na uitstekende releases van Maserati en Parlour zet het label met het Australische My Disco opnieuw de toon met zijn eerste release van 2011. Little Joy is geen debuut, maar wel de eerste release die internationaal een kans krijgt: het is maar met deze derde plaat dat Temporary Residence ze binnenhaalde. En terecht. My Disco drijft op de ritmesectie: denk aan hypnotiserende krautrockgrooves, maar dan feller, met rake accenten op de snare-drum. Dat levert catchy en dansbare rockers op als Closer en Young, maar evengoed worden de kletterende ritmes overgoten met noisy gitaarvlagen en pseudo-verveelde zanglijnen, zoals in Sun Bear, en dan is het geluid van Liars niet veraf. Zelfs de zeldzame rustpunten, met Sunray en Lil Joy, drijven volledig op ritme. Little Joy is geen gitaarplaat, het is een drumplaat, en wat voor een. My Disco bewijst nog maar eens hoe oeverloos saai de meeste groepen klinken, met gitaren die de zang volgen, bassen die de gitaren volgen, en drums die de bassen volgen. My Disco gooit alles om, maakt minimaal wat overheerst en haalt het maximum uit ondersteunende instrumenten. Met succes.