Montpellier heeft zijn eigen Shorty, of neem willekeurig een van de noisier bands die platen uitbrachten op het legendarische Noise Amphetamine Reptile. Unsane en The Jesus Lizard zijn twee van de bekendste bands die ooit op dat label platen uitbrachten en het zijn meteen ook twee bands die enigszins als vergelijkingsmateriaal kunnen dienen. En daar voegen we Mule aan toe, door de bluesy insteek in het merendeel van de nummers op dit album. Op hun debuut Fast, Loud And Stupid uit 2004 staat zelfs een song die Mule heet, maar of dat naar de band refereert, geen idee. In Paradise gaat zanger Thomas Beaudelin de strijd aan met David Yow en hij wint het bijna. In The Creak Of Your Homes duikt, net als sporadisch ook elders op de plaat, een saxofoon op die net dat tikje extra melodie in de noisy rockende song brengt. Die sax wordt trouwens net zo goed door Beaudelin gehanteerd, die ook met een trombone overweg kan. Dat hoorden we hem doen op het voorgaande album met de fantastische titel I Dumped My Wife, I Killed My Dog uit 2009. Voor deze plaat kan hij opnieuw rekenen op zijn vertrouwde ritmesectie (Philippe Lafaye op bas en Vincent Lopez op drums) die perfect Beaudelin en de capriolen van gitarist Jérôme Bossuyt ondersteunen. Black Crow en Riding The Cows zijn machtige voorbeelden van hoe stuwende noiserock anno nu hoort te klinken. De bas pompt zich te pletter, de gitaarlijntjes zijn superieur en de manier waarop Beaudelin zijn blaasinstrumenten naar de vernieling probeert te helpen, doen ons denken aan de wijze waarop Shannon Selberg van Cows zijn hoorn mishandelde. In Zoo Went Crazy is er een prominent aanwezige piano die de als een overstuurde Tom Waits zingende Beaudelin dieper in zijn waanzin duwt, om af te sluiten met een bijna elf minuten in beslag nemend Surf Guru. Maar niet echt, want zoals wel meer gelijkaardige bands durven te doen begint de song ijzersterk, om pas na een paar minuten stilte weer in gang te schieten. Jammer, want anders was dit een topalbum.