De in Charleroi geboren Melanie De Biasio werd met haar doorbraakplaat ‘No Deal’ (2013) bewierookt door het kruin van de hedendaagse muziekscene, als daar zijn Gilles Peterson en Radioheaddrummer Philip Selway. De Biasio mocht prompt openen voor Eels en samenspelen met Damien Rice, waarmee we maar willen zeggen dat ze helemaal klaar leek voor het grote publiek en dito producties. Al was dat buiten De Biasio zelf gerekend, die trouw bleef aan zichzelf en artistieke vrijheid koestert als haar hoogste goed. Zoals op het vorig jaar verschenen ‘Blackened Cities’, een ep bestaande uit één nummer van meer dan vierentwintig minuten, en nu ook op het nieuwe album ‘Lilies’, een prachtplaat vol luisterrijke miniatuurtjes die schipperen tussen jazz, elektronica en avant-garde. De Biasio nam ‘Lilies’ alleen op, in een verduisterde kamer, enkel vergezeld van een computer en een aftandse microfoon. Het maakt van ‘Lilies’ haar meest intieme album, je ademt haast met haar mee. “How could you go? Twisted, sick, but I’m on the floor”, spuugt ze via krachtige klinkers de frustratie van een stukgelopen relatie uit in ‘Your Freedom Is The End Of Me’, zonder meer de mooiste albumopener die we dit jaar al hoorden. De Biasio kent ook de stilte een belangrijke rol toe, dat is naar eigen zeggen een erfenis van wanneer ze haar stem helemaal kwijtraakte toen ze vroeger in een punkband speelde. ‘Sitting In The Stairwell’ wordt enkel door haar stem en vingerknips gevormd, en ook de andere nummers zijn heel sober aangekleed. De Biasio keert dan ook terug naar de essentie, naar het meest intieme contact via kleuren, smaken en geuren. We lazen dat ze ervan houdt om voorafgaand aan elk concert het publiek even te ruiken. Een vers onderhemdje kan dus geen kwaad.