Denselands ´Chunk´ uit 2010 maakte meteen indruk vanwege de brokkelige bite van dit album, met die psycho-kinetische geluidsaanval die mijn trommelvliezen strakker deden spannen onder het genot van hun tactiele densiteit. Met hun nieuwe cd slaan ze een andere weg in waar ik eerst nog wat onwennig tegenover stond. Om kort te zijn: het buitenissige van Chunk is er bij Like Likes Like wel een beetje af. Wat blijft, is de hypergevoelige productie, waardoor het klinkt alsof de onderscheiden geluiden die gelijktijdig te horen zijn alle hun eigen synaptische bekabeling hebben. Wat het eindproduct betreft: het klinkt over de gehele lijn toch echt afgemetener. Letterlijk: de maatlijnen zijn minder discreet getrokken, de compositorische structuren zijn helderder geconstrueerd, het hele geluidsspectrum is een stuk overzichtelijker georganiseerd (de insectachtige micropolyritmiek die om de afbrokkelende beats van Chunk heen krioelde, is nu minder fijnvertakt en meer uitgehard) en de vocale excessen (quasi-psychotische gedachteprocessen door David Moss op Chunk soms ijzingwekkend verklankt) zijn eveneens aan banden gelegd. Daarbij klinkt het op de eerste cd soms met zichzelf conflicterende improvisatorische alter ego van Denseland nu minder schizofreen en de muziek is ook minder ontregelend. Maar van de andere kant: waar de psychotische swing van Chunk kon leiden tot onverhoedse bevingen en spasmen, is het op Like Likes Like juist dit herwonnen overwicht op ritme en compositie (en op David Moss?) dat de gehele machinerie naar een hogere functionaliteit tilt die ook direct haar weerslag heeft op de fysiologie. De opwindingstoestand is nu permanent, de groove is maniakaal, haast catatonisch; de bewegingsdwang is onweerstaanbaar. Samenvattend is de diagnose die zich op basis van de symptomen laat stellen in het geval van Like Likes Like de titel verwijst naar de psychologische wet van de aantrekkingskracht van twee gelijken op elkaar niet minder ernstig.