Vorig jaar hoorden we eerder toevallig het nummer Borrowed Time van een stel in New York aangespoelde Texanen. Parquet Courts had met die song al onze aandacht op hun gevestigd. Heerlijk nummertje, het rammelde langs alle kanten. Er was toen ook al deze plaat die uitkwam op het eigen label, Dull Tools. Een plaat, het dient gezegd, die enigszins aan onze aandacht ontsnapte. Gelukkig voor de band krijgt ze nu een iets ruimere release. Opener Master Of My Craft ademt de lijzigheid van het werk van The Fall. De algehele nonchalance die het album kenmerkt zit dan weer in de sfeer van het oudste werk van Pavement. Qua energie horen we overeenkomsten met een band als Thee Oh Sees. Vergelijkingen waarmee ze punten scoren bij ons. Die slacker-nonchalance horen we terug in Donuts Only en Yr No Stoner waarin de versterkers rustig mogen fluiten. De muziek lijkt gewoon opgenomen, zonder veel aandacht voor een gladgestreken productie. Nonchalance die we ook terugzien op de hoes, vol met aantekeningen en kribbels. De meeste nummers zijn kort, puntig, krachtig en bijzonder effectief. Uitzondering is het uitgesponnen (vijf minuten!) durende Stoned And Starving. Maar vervelen, nee dat zit er niet in. Zelfs niet op dit nummer. Vijftien nummers vol energie op net iets meer dan drieëndertig minuten. Nood aan een bommetje samengebalde energie? Doe uw voordeel met Parquet Courts.