Vijf nummers staan er op het waanzinnige debuut van het duo dat zich Embers heeft genoemd. Pieter Nolf (ook Pia Fraus) en Steve Desmadrijl (Ozzma – hoe kan je nog meer naar The Melvins verwijzen?) zijn liefhebbers van doom, drones en gekte. West-Vlaamse gekte, dat zeker. Bij het eerste nummer hadden we het nog niet helemaal door, al zouden we beter moeten weten. Nie heet die song namelijk, en we hebben meteen wel door dat we met een weirde band van doen hebben. Grappig en bevreemdend, een beetje als een griezelige soundtrack bij momenten. En dan komt Moeder, en we horen godverdomme en totetrekkerie en we weten dat dit in het West-Vlaams wordt gezongen / gebruld. We zin der nog nie we, de spelling zal wel niet correct zijn, maar we begrijpen de zin wel. En ze gaan nog even door, tellen af van één tot negen, uitgesproken op zijn West-Vlaams, en herhalen het, als een beat, dat tellen, in Metrognome. Schitterende titel trouwens, een dwerg die kan tellen en meeslingeren met de maat. Insecticide is dan weer een eigenwijze cover. Frank Tovey alias Fad Gadget wentelt zich ongetwijfeld van genot in zijn grafstee als hij deze zeer leuke versie hoort. En dan is er nog Swamp Thing, een soort industrial die er geen is. We kregen de promo, dus op cdr, hadden liever het vinyl gekregen maar zijn toch maar blij dat we dit debuut hebben ontdekt. Het is misschien wel de gekste en zotste plaat die we de afgelopen maanden hoorden. En Embers bewijst dat niet allen Flip Kowlier of een zwik hiphoppers het plaatselijke dialect kunnen aanwenden om fantastische muziek en platen te maken.