Het is een grote wereld voor een kleine jongen. Ik stond op de toppen van mijn tenen, spoelde mijn mond met zuiver bronwater, liet alle herinneringen achter me liggen, zocht een aspirine en dacht aan niets bijzonder. Mijn geheugen is blanco, ik wou dat mijn strafblad een even onberispelijk, onbesproken wit vel papier was. Driewerf helaas. Ik wil een toekomst en straks breekt de baslijn van The Song So Good They Named It Thrice door die begint nu, hier, meteen. Zal ik beven, sidderen of gewoon intens genieten? Out Hud, hun muziek is nog beter dan hun songtitels. Ze hebben er eentje die Dad, There’s a Little Phrase Called Too Much Information heet. Je kent Out Hud, ze hadden ooit een splitsingle met !!! en wie blindelings met open mond en gesloten oren in de open kuil/hype die LCD Soundsystem heet (The Fall, nu meteen en we praten nooit meer over Lcd Soundsystem), loopt, mag nu een sprintje naar de winkel inzetten. Er zijn weinig band die vloeiend een smak violen tussen hun moddervette baslijn kunnen mixen. Out Hud wel, met overtuiging en met gepaste grandeur. De deur van de platenwinkel knelt. Het is een drempel die je ooit eens in je leven moet nemen. Vergooi je centen aan Mu. Ze samplen Pierre Henry en een flard Grauzone. Hun singles heten Stop Bothering Michael Jackson en Paris Hilton. De song is even goedkoop als de pornovideo, zorgt voor evenveel transpiratie. Acid is terug, Punk is nooit weggeweest, alles smaakt naar kruiden, verdorven macrobiotisch voedsel en vooral naar gulzigheid. Op hun vorige plaat kon Mutsumi Kanamori amper het tempo van levensgezel Maurice Fulton volgen. Kanamori liep uit de pas, in de weg. Hier neemt ze revanche. Tekstueel blijft The First Lady Of Dark Pop (dit hebben we uit de bio) wat hangen, maar de brok energie die ze lost maakt veel, alles goed. Peaches heeft een goede volgende single nodig. Dood aan de verveling.