Het door danceproducers laten selecteren en bewerken van muziekstukken uit de catalogus van roemruchte labels oogstte eerder al succes in het jazzgenre. Dat deed zelfs Deutsche Grammophon besluiten om mee op de kar te springen met de serie Recomposed. Uiteraard is het editen en in extensie het remixen sedert de discodagen een gangbare praktijk in dancemiddens en in de loop van de afgelopen drie decennia perfectioneerden enkele deejays annex producers zich in deze tak. De voornaamste motivatie is uiteraard een nummer beter te laten werken op de dansvloer. Toch stellen zich bij dit gebruik een aantal theoretische moeilijkheden: zo rijst meermaals de vraag wat er nog rest van de ziel van een originele track wanneer het herwerkt wordt op basis van een louter functionele denkwijze. Het is precies deze problematiek die Stefan Goldmann niet alleen bekend als maker van eigenzinnige house maar ook van elektroakoestische muziek wil aansnijden met zijn edit van Igor Stravinskys Le Sacre Du Printemps. De Berlijner nam meer dan een dozijn oude opnames van dit stuk en knipte elk in 146 delen; deze zette hij vervolgens achter elkaar om tot een even lange en muzikaal volledig identieke versie als Stravinskys partituur te komen. De erfgenamen van de componist verbieden trouwens uitdrukkelijk iedere bewerking, dus aan die wens voldeed hij. Aanvankelijk lijkt het dus alsof we een normale uitvoering horen, maar stilaan kunnen tijdens het verloop van de compositie verschillen waargenomen worden in opnamekwaliteit achtergrondruis , in mono en stereo, in interpretatie en in de klankkleur van afzonderlijke instrumenten, hetgeen van deze release een ware luisteroefening maakt. Het mag duidelijk zijn dat Goldmann hiermee geen commercieel succes beoogt maar eerder een vorm van muziek als kritische art pour lart of als conceptuele krachttoer. Dat precies het bekendste muziekstuk van Stravinsky werd gekozen, is daarom ook geen toeval. Zo werd het geschreven als balletmuziek waarop de befaamde Vaslav Nijinsky een choreografie bedacht, met als onderwerp een Russisch-heidens lenteritueel waarbij een maagd als offer moet dansen tot de dood er op volgt. Bij de eerste, tumultueuze opvoering in 1913 was het meteen een schandaalsucces, want Le Sacre wordt gekenmerkt door een sterke ritmiek, hevige tempowisselingen, atonale passages en dikwijls een groot aantal bovenop mekaar gestapelde partijen. Nog steeds komen de beukende paukenslagen en de verscheurende, dramatische blazerpartijen loeihard voor. En het mag dan wel reeds lang bij Goldmanns favoriete muziek horen, de correlaties met house en techno zijn hem niet ontgaan en komen goed van pas bij dit grandioze project. Als extra werd tenslotte nog een vroege live opname gedirigeerd door Pierre Monteux bijgevoegd.