Giet voldoende drank in (pv), en hij zal je nog arroganter dan gewoonlijk toebrullen dat hij cds van Muslimgauze kan bespreken zonder ze te beluisteren (zoek ze op www.gonzocircus.com). Gelukkig hanteren we voor dit nooit eerder uitgebracht materiaal uit 1995 de traditionele werkwijze, want Lazhareem Ul Leper klinkt (net) iets anders dan gewoonlijk. De etnisch geïnspireerde start/stop percussieloops zijn natuurlijk aanwezig, maar bij momenten worden ze verdrongen door elektronische experimenten, waaronder intussen behoorlijk gedateerde lasergeluiden. Ook het drummateriaal klinkt wat ruwer, en het lijkt soms alsof Bryn Jones zijn bak met Oosterse slaginstrumenten de trap afschopt. Een kenmerk dat wel terugkeert, is de onafgewerkte indruk die sommige tracks maken. We hebben hier natuurlijk met een lade vol archiefmateriaal (al de vijftiende in de reeks) te maken, en kunnen we het iemand die al meer dan tien jaar dood is kwalijk nemen dat hij zijn demos niet afwerkt? Er zit zelfs wat extra venijn in de staart om ons welgezind te maken: het atypische noise experiment Karakum Burqua. De eindconclusie is alweer onvermijdelijk: enkel interessant voor de meest fanatieke zeloten.