Astralloop is het zoveelste soloalbum van onze favoriete Japanner Kazayuki K. Null. Het lijkt wel alsof de man sinds het knippen der lange haren een onophoudelijke bron creativiteit heeft opengebroken. Dertien nummers deze keer, met zoals gewoonlijk slechts de tijdsduur als titelaanduiding. Het merendeel der tracks brengt niets nieuws onder de Null-zon, knoppenwriemelend bestookt hij ons met industrial aandoende klanklandschappen. En toch, hier en daar verruimt hij zijn horizonten, zodat op 540 een hoofdrol is weggelegd voor subtiele, net niet dansbare beats. Op 222 krijgen we een variatie op zijn favoriete Water-thema, terwijl de afsluitende track heel sferisch en naar zijn doen uitermate rustgevend aandoet. Composed and Decomposed zoals gewoonlijk, maar als geheel toch een van de betere solo-cds van deze man die we tot op heden hoorden.
Last Nanosecond is de quasi perfect op de band gezette registratie van het concert dat het Zeni Geva-monster weggaf op 13 april 2002 in de in Zwitserland befaamde club KAB/Usine. Labeleigenaar en duivel-doet-al van deze club Damien Schmocker stond aan de mengtafel en hij heeft zijn job uitstekend gedaan. Van zodra de eerste noten van 10.000 Light Years je oren bereiken, is het powertrio vertrokken en sleept het je mee in hun oorverdovende orkaan van Japanse metal. Null martelt de snaren als nooit tevoren, terwijl drummer Masataka Fujikake en mede-gitarist Misturu Tabata gewoonweg overdonderend uit de hoek komen, geen genade lijkt het motto. Alles op dit schijfje klinkt een stuk heftiger dan alle studioplaten samen. De rollende drums zuigen de luisteraar volkomen leeg, Null improviseert naar hartelust zonder de essentie van de songs te verliezen. Het merendeel van de songs is ook een stuk langer dan de studioversies, maar het blijft genieten. Veel tracks van 10.000 Light Years maar ook het oudere Autofuck, waarin werkelijk alle remmen worden losgelaten. De plaat van het jaar tot nu toe, Sidmar is een pussy in vergelijking.