‘Sad Girl’ opent de debuutep van Morpheus. Hardrock met een snufje southern rock erdoor, een beetje stoner en een goede, doorrookte stem. Valt wel mee, dit nummer. Zou Queens Of The Stone Age in een mindere dag kunnen zijn, zeker qua riffs. Het titelnummer volgt, het kwartet neemt behoorlijk gas terug en lonkt naar de verkeerde kant van de hardere rock van de jaren 1980. We bijten op onze tanden, of wat er van over is. Het wordt er echter niet beter op. ‘Disrespect’, ‘My Savior’, het klinkt zo belegen dat we zin krijgen in een potje frisbee. Twee nieuwe leden zorgden ervoor dat de band, voorheen Moonfire, koos voor de nieuwe bandnaam. Een beetje misplaatst als wij het voor het zeggen hadden, want hier vallen we absoluut niet van in slaap. Genieten doen we ook al niet, behalve met het eerste nummer is er hier voor ons weinig te beleven. Te mainstream, te braaf. Wel moeten we toegeven dat het geluid prima is, zeker voor een eerste demo klinken de zes songs uitermate professioneel.