Op basis van het hoesje of de bijgeleverde Franstalige bio valt nauwelijks op te maken waar dit Londense kwartet muzikaal voor staat. Ook na het beluisteren van het heel goed meevallende werkje is het niet zo eenvoudig om Acoustic Ladyland in een hen passend hokje te stoppen. De vier heren zien er heel verzorgd uit in hun hippe kostuumpjes en de prominent naar voren gemixte saxofoonerupties van bandleider Peter Wareham doen vermoeden dat we hier met jazzy hipcats van doen hebben. Daar is wel iets van aan, maar dan wel jazz die geïnjecteerd wordt met een grote portie punkfunk die zowel verwijst naar jaren 1980-bands als Essential Logic, ESG en Rip, Rig & Panic (zonder de vrouwelijke vocalen) als naar het rustiger werk van Zu en Flying Luttenbachers. De track Om Konz is daarenboven een eerbetoon aan zowel Olivier Messiaen als Yeah Yeah Yeahs, om nog extra de veelzijdigheid van band en cd te benadrukken. Eigenlijk spelen ze jazz zoals Ornette Coleman rock-n-roll zou brengen: heftig, geïnspireerd en niet bang om elementen uit andere muzikale genres te destilleren waarvan ze vinden dat die in hun sound passen. Het verwondert ons niet als we surfgewijs ontdekken dat het kwartet in eerste instantie jazzversies van Jimi Hendrix-klassiekers bracht. Zang wordt slechts sporadisch gebruikt, zoals in het vrolijk klinkende en funky Perfect Bitch. De groep is net zo avontuurlijk als Blurt in zijn hoogdagen, maar dan wel minder geschift en meer gefocust op hun muzikaal vernuft dan op de volgende fles whisky. Acoustic Ladyland is een in de gaten te houden belofte en wij gaan alvast op zoek naar hun uit 2004 daterende debuut Camouflage.