De band Kafka behoudt de traditionele rockbezetting: drums, bas en gitaar. Guillaume Mazard, Rémi Aurine-Belloc en Rémi Faraut laten echter het rockidioom ver achter zich. Ze verkiezen organisch gegroeide composities die ons meenemen op een imaginair parcours. Ze fantaseren en creëren een rivier van geluid, die lui verder meandert doorheen de krochten van onze geest. De twaalf nummers klinken uitermate filmisch en blijken uiteindelijk ook te zijn gemaakt om bij een film als soundtrack te fungeren. Het instrumentale trio maakte reeds enkele albums sinds hun start in 2002. De vroege platen ‘O’ (2007) en ‘Kafka’ (2004) staan op zichzelf, al werden daar reeds de banen geplaveid voor wat komen gaat. ‘Geografia’ (2011) en ‘Vertiges’ (2012) behoren telkens bij een dansvoorstelling. Schrijven voor film kon als het ware niet uitblijven. Ze maakten eerder dit jaar een plaat met een herwerking van de muziek voor ‘La Petite Marchande d’Alumettes’ van Jean Renoir. Dat album is voor één euro, of meer, te downloaden van hun bandcamppagina, net als de rest van hun discografie. ‘L’Architecte’ is geen herwerking, maar is een eigen creatie, die hoort bij de film ‘L’Architecte’. Het verhaal gaat over een kleine jongen die tijdens de vertoning van de film ‘Nosferatu’ van F.W. Murnau een visioen krijgt over zijn eigen toekomst. Die is behoorlijk afschrikwekkend. De film wordt hier gezien als een epos met een verborgen boodschap die moet waarschuwen voor het nazisme, waarmee de jongen later te maken zal krijgen. De muziek is uiteraard niet echt vrolijk, en ook het hoesje laat een jongen zien die zo is geschrokken dat de ijzingwekkende angst in elke trek van zijn gezicht is te lezen. Zonder het verhaal of de film blijft de muziek in dit geval toch overeind, al ontbreekt hier en daar de coherentie ietwat. De basis blijft instrumentale postrock, een beetje als latere Tortoise zonder de prog en de jazz.