Na zijn vorige album We Are Rising trok Son Lux samen de studio in met Serengeti en Sufjan Stevens. Het avontuurlijke geluid van hun gezamenlijke project S/S/S heeft zijn invloed op Lanterns, waarop Son Lux meer dan ooit poogt om sterk uiteenlopende genres met elkaar te verzoenen. We noteren hip-hopbeats, koren, blazers, post-rockstructuren, invloeden van klassieke muziek, noise en zoveel meer. De extremen worden niet gemeden en het valt maar moeilijk te geloven dat dit het werk is van één man, de vierendertigjarige Amerikaan Ryan Lott. Hij kreeg enkel wat vocale hulp, van bevriende artiesten als DM Stith en Lily & Madeleine. Lanterns zit vol onverwachte wendingen, zoals de dubstepbeat die als een komeet inslaat op de piano-elegie ‘Enough Of Our Machines’. Soms lijkt het wel alsof er vijf nummers in één lied gestouwd zitten, wat vrij gekunsteld overkomt. Zo verdrinkt het orchestrale geluid van Lost It To Trying, vol koren, beats, livedrums, gezang, synthesizers, hoorn en fluit, in een drabbige geluidsbrij. Vooral de hoge koorzang vloekt vaak met de rest van de invulling, en zorgt voor een te theatrale toets die de geloofwaardigheid aantast, zoals tijdens afsluiter Lanterns Lit. Het beste nummer heet Easy, waarop niet meer dan een bas, wat handgeklap, een baritonsax en zang voor een magisch moment zorgen. Less is more, Ryan Lott, laat het een credo zijn om voor ogen te houden wanneer je aan een nieuwe plaat begint.