Als we de Engelse pers mogen geloven, is Zulu Winter de nieuwste hype aan het bandjesfront in Engeland. De band speelde onlangs in Paradiso op London Calling, dus dat zou best eens waar kunnen zijn. Zulu Winter is een jong vijftal uit Oxfordshire dat goed heeft gekeken naar wat er de laatste jaren uit Brooklyn is gekomen. Denk dus aan harmonieuze indiepop met dwarse randjes als Yeasayer, maar dan met een typisch Brits sausje eroverheen. Daarnaast maakt Zulu Winter leuke, fijne en vrolijke liedjes die op momenten verdomd veel weg hebben van MGMT of Empire Of The Sun. Liedjes die het goed doen op zonnige festivaldagen, met een zonnebril op en een geliefde in de armen. Toch is het tekstueel allemaal niet zo lichtzinnig als de muziek en de zang doen vermoeden. Zanger Will Daunt studeerde literatuur in Dublin en etaleert zijn kennis op dat gebied in zijn teksten. Toch is het lastig om daar diep in te worden gezogen, voornamelijk omdat de muziek zo aan de oppervlakte blijft. Het nummer Never Leave heeft nog het meeste pit met licht hoekig gitaarwerk, maar over het algemeen zijn de drums gedempt en de zang vrij hoog. Naast de vrolijke niets-aan-de-hand liedjes weet de band ook een aantal indringende nummers te schrijven die ons toch wat meer bekoren. In Worlds That I Wield klinkt een zekere pijnlijke en melancholische zelfkennis door, wat het onbewust een intens nummer maakt. Afsluiter The People That You Must Remember raakt een nostalgische snaar, waarbij we heimwee krijgen naar een tijd in sepia die we zelf nooit meegemaakt hebben. Zulu Winter gaat waarschijnlijk groot worden, maar veel nummers zijn wat gladjes. Voor de volgende plaat zal een keuze gemaakt moeten worden, maar het feit dat ze met het verschrikkelijke Keane op tour gaan belooft niet veel goeds