‘You can go to hee-ee-eell!’ op de melodie van Anita Wards discohitje “Ring My Bell”. Ook op album #15, dat 35 jaar na ‘The Modern Dance’ verschijnt, is Pere Ubu nog steeds de eigenzinnigheid zelf. Hoewel sommigen beweren dat de band de creativiteit van de beginjaren al lang niet meer benaderde (daar valt iets voor te zeggen), hebben David Thomas & co. er toch een onwaarschijnlijk fascinerend parcours op zitten door verder te variëren op die bombastische, tegendraadse Avant-Garage. ‘Long Live Pere Ubu’ (2009), een cd-versie van het multimediale spektakel ‘Bring Me The Head Of Ubu Roi’, buiten beschouwing gelaten, is het al van 2006 geleden dat Pere Ubu nog een studioalbum maakte. Thomas was intussen wel in de weer met Rocket From The Tombs, viel tientallen kilo’s af en schreef een boek (het voorspelbaar onvoorspelbare ‘The Book Of Hieroglyphs’), maar staat er nu weer in het gezelschap van de vaste collega’s. Naar eigen zeggen is dit een dansplaat en voor één song (‘Feuksley Ma’am, The Hearing’) mag je dat vrij letterlijk nemen: tussen de industriële, analoge elektronica van Robert Wheeler en de digitale spelletjes van Gagarin speelt zich inderdaad een ritmisch bewogen spel af, maar voor de rest is dit vintage Pere Ubu, met songs die zichzelf genadeloos onderuit halen, een paar vrij conventionele (nu ja) rocksongs die geperverteerd worden door Thomas’ sinistere stofzuigerzang, benauwende brokken paranoia en compleet ontregelde machines. Na ‘Why I Hate Women’ (genoemd naar een onvoltooide roman van Jim Thompson) lijkt de titel opnieuw een verwijzing naar een stukje noir-cultuur (Orson Welles‘ film uit 1947), maar hoe bepalend die is voor vorm en inhoud van het album, is onduidelijk. Maar dat is net de kunst van Pere Ubu: veel vragen, weinig antwoorden.