Het eerste, lange nummer op ‘Lacunae’ laat geen misverstand toe. Het musicerende gezelschap komt uit de hoek van de vrije improvisatie. Drummer David Martinelli mept zijn kit waar mogelijk en zonder klaarblijkelijk plan, Johanthon Grasse doet korte, felle verrassingsaanvallen op zijn elektrische gitaar en trompettist Bruce Friedman volgt duidelijk geen partituur. Nerveus en springerig klinkt het gezelschap, al creëert Ken Luey op fluit korte melodielijntjes. Het volgende nummer, ‘Full Body Scan’, gaat nagenoeg naadloos voort op de opening: eenzelfde sfeer en eenzelfde vrijheid, maar hier wordt enig kalmerend tegengeluid gebracht door een diepe basklarinet. En zo volgt weer een track met een scheurende gitaar en vibrerende blazers. Ze spelen meer en meer melodielijnen, zij het niet per se dezelfde. Juist als de luisteraar zich afvraagt of er nog iets verandert aan al die hectiek, weet Martinelli te verrassen met een welhaast swingende drumpartij en spelen de blazers gedrieën semi-unisono. De improvisaties in ‘When Cassavetes Hit Reagan’ klinken meer gestructureerd, minder vrij, en roepen de sfeer van Mingus, Dolphy en Andrew Hill op. De tweede helft van ‘Lacunae’ klinkt rustiger, al blijft vrije improvisatie overheersen. Hoe fascinerend en krachtig ook, na een tijdje klinkt het gezelschap (dat naast de vier genoemden nog bassist Jeff Schwartz en blazer Charles Sharp omvat) in al zijn onvoorspelbaarheid toch wat eentonig. Ook de kleine sfeerverandering halverwege de cd kan dat niet ondervangen. Prima plaat, maar laat zich lastig in een ruk beluisteren.