Als er één bastaardbloedlijn bestaat die absoluut mag uitsterven, dan is het wel die van Italiaanse gotische rockers. Thelema zanger Massimo Mantovani krijgt niet één woord Engels overtuigend uit zijn strot, en tot overmaat van ramp lijkt hij de enige persoon ter wereld te zijn die zich hier niet aan stoort. Zowel de stem als de teksten (and the rain upon my face keeps falling like tears) geven ons bloedjeuk, en, daar kan een populair concept (Christus verwekte een zoon bij Maria Magdalena en diens nakomelingen creëerden de bloedlijn van de Europese vorstenhuizen), evenmin iets aan veranderen als de mooie hoes (Austin Osman Spare) of de voorspelbaar gevarieerde folkrock arrangementen. We hebben hier een oprechte bloedhekel aan! Het rozige artwork van P.P.O.P.G. (de afkorting klinkt al bijna even idioot als de groepsnaam) jaagt ons kwaad bloed nog verder over het kookpunt. De broers Opalio (gitaar en keyboard) lijken te solliciteren voor een reclamefolder van een goedkope kledinglijn, en staren ons wazig aan vanuit hun groen buitenverblijf. Zangeres Ramona leunt tegen de kleerkast van haar overgrootmoeder, terwijl ze een melancholische blik laat contrasteren met een lelijke tatoeage. We hadden in de jaren 1990 al onze twijfels bij het heavenly voices genre, en deze cd rijt alle wonden weer open. Afwezig getokkel, en een getroubleerd meisje dat na een overdosis poëzie voor zich uit zingt, daar trappen wij niet meer in. Ons vonnis: vijfentwintig jaar dwangarbeid (houthakken) voor de heren, en Ramona krijgt strafopschorting op voorwaarde dat ze nooit meer plaatjes maakt. Al zingend gedroogde bloemen verkopen in een onbereikbaar bergdorp lijkt ons een waardig alternatief.