Félicia Atkinson beschouwt zichzelf meer een multimediakunstenaar dan een voltijds muzikante, en zo heeft zij La La La ook benaderd. Het maken van de cd was bijna een conceptueel kunstwerk, waarbij het ging om het spelenderwijs en zo lofi mogelijk creëren. La La La is opgenomen en gemixt met freeware, de liedjes zijn geïmproviseerd tot stand gekomen en de muziek is gemaakt met wat er letterlijk in huis was de piano, de akoestische gitaar, het glockenspiel en field recordings in haar woning. Zachtjes zingend, korte frasen herhalend als een kind tijdens het spelen, voorziet zij de ingetogen muziek van eenvoudige teksten. Atkinsons cd klinkt inderdaad speels en spontaan. De liedjes hebben een bijna aandoenlijke eenvoud die gelukkig een scherp randje krijgt door onverwachte geluidjes en wendingen. Toch komt bij mij gaandeweg de cd een lichte irritatie op. De sfeer wil maar niet veranderen en zoveel zachtheid en lieflijkheid worden na verloop van tijd teveel van het goede, terwijl van de vreemdheid enige kunstzinnige pretentie uitgaat. Een aparte, mooie cd, maar het is goed dat hij niet te lang is.