Daar is hij weer, Giulio The Bastard. De brulboei van de Italiaanse veteranen Cripple Bastards -die van in den beginne het Italiaans als voertaal gebruikten bij hun furieuze grindcore- viert drie decennia van zijn band met het inmiddels zevende album ‘La Fine Cresce Da Dintro’. Achttien nummers staan erop, waarvan het gros er, uiteraard, aan sneltreinvaart door wordt gejaagd. Toch neemt de band hier en daar wat rust. Bij aanvang van ‘Chiusura Forzata’ bijvoorbeeld, waar de eerste helft van het nummer verwijst naar de Giallo, de slachting in de Italiaanse cinema. Een lang nummer ook, vijf minuten duurt het. Dat is niet zo evident voor een grindcore-orkestje. Cripple Bastards heeft echter meer dan voldoende ervaring om variatie aan te brengen en de grindcorefans toch van begin tot einde te plezieren. Het is net door toevoeging van invloeden uit andere genres dat Cripple Bastards altijd een zeer interessante band is gebleven. Naar het einde toe bewijzen ze dat ze nog steeds meester zijn in supersnelle nummers. Vijf seconden duurt ‘Interrato Vivo’, drie seconden voor ‘Equilibrio Ansiogeno’. Ja, het gaat bij momenten zeer goed vooruit. Grindcorepunkchaos met een hoofdletter.
Devil Master mag volgend jaar debuteren bij Relapse. Om dat te vieren verschijnt ‘Manifestations’, dat hun al lang uitverkochte demo’s uit 2016 en 2017 (‘Tape’ en ‘Inhabut The Corpse’) bevat. Acht nummers telt de plaat die een mengvorm van deathrock en met punk geïnfuseerde black metal laat horen. Of een Amerikaanse, ze komen uit Philadelphia, Pennsylvania, versie van het machtige Okkultokrati. De nummers werden voor de gelegenheid opnieuw onder handen genomen, al heeft de band de rauwheid van de originele tracks knap behouden. Alleen afsluiter ‘Blood On My Shroud’ is afwijkend. Het is eerder een spielerei met elektronica dan een nieuw nummer. Een ietwat mislukt experiment voor een overigens veelbelovende plaat.
Zalm, zijnde een van de drie bazen van Barreuh, had zin om wat te knoeien met tekstfragmenten en digitaal opgefokte grindcore. Alle muziek van Zalm en gastvocalen van vele anderen, vooral van mensen die klagen en op hun bek willen worden geslagen. Niet goed? Lekker pech. Het zijn maar een paar slogans die Zalm gebruikt om de dertien nummers, samen goed voor toch wel negen minuten geniale onzin, te promoten. ‘Ik Heb Totaal Geen Zin Om Een Split Met Je Band Te Doen’, ‘Schijt Aan Maatschappelijke Normen’ of ‘Mensen Met Een Mening’: het zijn maar een paar (korte) staaltjes van de overstuurde grindcorechaos van Zalm waar wij met volle teugen van genieten. Of de gebruikte mensen die worden gesampled, blij zullen zijn met hun bijdrage, is een ander paar mouwen. Sarcasme op zijn Dobbers, ja, we houden wel van dit soort onzin. Met wat meeval volgend jaar op een fysieke single. Wij duimen alvast.