attles voel je niet, Battles reken je uit. Dan moet je niet denken aan de mathematische benadering van de muziek van Tool uit de jaren 1990. Nee, dat gaat te ver. Battles houdt het liever bij veel repetitieve schema’s en verschillende melodieën die eigenlijk niet bij elkaar klinken. Een album van dit New Yorkse trio (John Stanier, Ian Williams en Tyondai Braxton) heeft een paar luisterbeurten nodig voordat er een oordeel kan worden geveld. Dat was al zo met ‘Mirrored’ uit 2007, waar de bescheiden hit ‘Atlas’ op staat, en ook ‘Gloss Drop’ uit 2011 vereiste enkele luisterbeurten. Nu is er ‘La Di Da Di’, dat net als de twee voorganger bij Warp uitkomt. Geen vreemde keuze: Battles weet als geen ander dat vreemde maar tegelijk fijne geluid te produceren waar Warp zo groot mee is geworden. Denk aan acts als Aphex Twin, Brian Eno, Autechre en Flying Lotus. Maar ook met deze acts is Battles niet écht te vergelijken. ‘La Di Da Di’ is een geordend, bij elkaar geraapt zooitje, wat de cover trouwens al verklapt: pannenkoeken, een stuk watermeloen met een banaan erdoorheen, drie spiegeleieren en wat spek, alles een beetje bij elkaar gegooid. Maar samen vormt het een heerlijk ontbijt. En dat is precies de succesformule van Battles: elk bandlid leeft op een eilandje, bedenkt zijn eigen partij, sleutelt wekenlang aan samples, experimenteert met drumpartijen en drapeert nóg een effect over zijn gitaarpartij. Maar op het moment dat de drie voet in de opnamestudio zetten, komt alles samen en ontstaan er zoiets prachtigs als ‘La Di Da Di’. Gevoel is niet altijd nodig. Want 1 + 1 + 1 is nog altijd gewoon 3.