Doen ze Grieks of zijn ze Grieks? De drie mannen van Rhyton leveren met hun derde album in elk geval een staaltje heerlijke muzikale psychedelica die je net als de Griekse drank Kykeon in vervoering wil brengen. Dat dit album niet bestaat uit improvisaties zoals de eerste twee, komt de kwaliteit ten goede. De vorige albums gingen over Griekse muziek, ze deden Grieks aan, met wat Griekse namen en oosterse klanken. Kykeon gaat niet over Griekse muziek, het is Griekse muziek: de ritmes en instrumenten zijn gedrenkt in die mythische drank Kykeon. Laat je niet afschrikken door de eerste anderhalve minuut hels gierende gitaarnoise die KK Null niet zou misstaan; langzaam gaat die over gaat in zwingende bouzouki. Verder spelen mandoline en saz om beurten terwijl bas en drums door dreunen en blijven pompen. Met het project D. Charles Speer bracht Dave Shuford in 2011 een hommage aan de Griekse mythologie met het album Arghiledes uitmondend in een psychedelische folk rock trip waarin hij zelfs Grieks zingt. Dat zal het moment zijn geweest dat het concept voor Rhyton ter wereld kwam. Grieks escapisme door een instrumentaal power trio zoals het zou kunnen zijn in groezelig Athene – ware het niet dat de heren in Brooklyn gestationeerd zijn. Daarnaast zijn ze betrokken in tal van experimentele projecten in het spectrum van blues, folk en psychedelische rock: No Neck Blues Band, Stygian Stride en Pigeons. Voor liefhebbers van Six Organs Of Admittance en Earthless een aanrader.