Geen idee of het woord ‘festivalvermoeidheid’ ooit de annalen van een Groot Nederlands Woordenboek haalt, maar wij leiden sinds enkele jaren aan het fenomeen.
Het is een sluipende ziekte die onder de huid kruipt, immer woelt en hard tekeer gaat. Het levert stress en een wankel humeur op. De symptomen van festivalvermoeidheid zijn bekend: het is een teveel aan informatie, een teveel aan groepen, een teveel aan reclame en een nijpend gebrek aan respect voor de toeschouwer, de liefhebber, de bezoeker die harde munten moet neertellen voor een teveel aan groepen die vaak in ondankbare omstandigheden (te kort sets, geen tijd voor een goede soundcheck, teveel geluidshinder. Ja ook zij hebben af te rekenen met een schrijnend gebrek aan respect) als tussendoortje worden opgevoerd. Gent Jazz breekt met deze lamentabele trend en lijkt een oase van rust in het drukke festivalaanbod. Er zijn comfortabel veel stoelen, drankjes worden in glas geserveerd (het lijkt een detail, maar het is voor ons een statement dat kan tellen), de wachtrijen zijn minimaal, de affiche is niet volgestouwd (drie groepen en één deejay op één avond die in de perfecte omstandigheden het beste van zichzelf kunnen geven. Enig minpunt was de dominante aanwezigheid van een brouwer die het festival ondersteunt (maar dat was het ook dan, zelden voelde ik me als muziekliefhebber tout court zo in de watten gelegd).
We waren naar de Gentse stad afgezakt voor een dubbelbill, we misten Vive Le Jazz omdat fileleed nu éénmaal een existentieel deel van ons leven is, die het beste deed hopen. J. Swinscoe streek met zijn Cinematic Orchestra neer op de festivalsite en mocht het publiek opwarmen voor Kruder & Dorfmeister, de enige echte headliner van deze avond. J. Swinscoe resideert sinds meer dan tien jaar op het Britse label Ninja Tune dat in de herfst zijn twintigste verjaardag viert. Swinscoe is samen met groepen als Skalpel en Jaga Jazzist er mee verantwoordelijk voor dat het label het milieu van deejays en anonieme producers oversteeg en de fase van volwassenwording goed doorkwam. Op Gent Jazz onderstreepte J. Swinscoe met verve zijn talent als arrangeur en schrijver van rokerige late night jazznummers, maar ook niet meer dan dat. Vooral in het begin bleef Cinematic Orchestra heel trouw aan de oorspronkelijke nummers en miste hun set spelplezier en een tikkeltje lef. In het tweede gedeelte ontbolsterde de groep en was er binnen de uitvoering – er werd gretig geplukt uit de debuutplaat ‘Motion’, ‘Ma Fleur’ en vooral de soundtrack die de groep schreef voor de cultklassieker ‘Man With The Movie Camera’ – ook meer ruimte voor een eigen interpretatie wat het concert ten goede kwam. Swinscoe onderstreepte op Gent Jazz zijn status en leverde een mooi, maar geen memorabel concert af.
Cinematic Orchestra mag een degelijke naam zijn, heel wat muziekliefhebbers waren in Gent op de afspraak voor het concert (hun eerste liveconcert op Belgische bodem) van het Oostenrijkse duo Peter Kruder en Richard Dorfmeister. De twee topmuzikanten uit Wenen touren dit jaar uitgebreid om de zestiende verjaardag van hun platenlabel G-stone onder de aandacht te brengen (een getal dat niet te vieren valt en, fijn detail, het label werd al in 1993 opgericht). Kruder & Dorfmeister verwierven een mythische status toen ze begin jaren 1990 de ep ‘G-Stoned’ uitbrachten en mee verantwoordelijke waren voor de wereldwijde doorbraak van de lounge. Het duo was clever genoeg om niet mee te surfen op de golven van het succes. In plaats van snel een aantal platen op de markt te gooien, legde het duo zich toe op een maken van remixen, de must have ‘K&D Sessions’ en een mixplaat voor K7. Op papier een vreemde keuze, in de realiteit een slimme zet die hun reputatie van avontuurlijke deejays (Dj-Kicks presents Kruder & Dorfmeister is een klassieker) en multi-getalenteerde producers, elke remix beantwoorde aan hun hoge kwaliteitseisen en oversteeg telkens het origineel (niet in het minst omdat het duo weken bleef schaven tot het resultaat echt goed zat).
Rond de eeuwwisseling gingen Kruder en Dorfmeister elk hun eigen weg en kwamen er de zijprojecten Peace Orchestra en Tosca, die vooral bewezen dat de som sterker was de delen. Hun concert op Gent Jazz werd in drie delen opgesplitst – ‘Past’, ‘Present’ & ‘Future’ – en werd ingekleurd door MC Earl Zinger & ras MC T-Weed die vooral in het begin niet altijd hun meerwaarde bewezen.
‘Past’ bestond uit vier nummers die geplukt werden uit de K&D Sessions. We hoorden een flard van hun Depeche Mode-remix en hun bewerking van Bomb The Bass passeerden, maar misten toch een track uit hun debuutplaat (geen ‘Original Bedroom Rockers’ of ‘High Noon’) maar vooral misten we een herinterpretatie van de nummers in plaats van de perfecte plaatversie die hier de dienst uitmaakte.
Met ‘Present & Future’ trok het duo alle registers openen. ‘Aikon’, hun eerste officiële samenwerking in jaren en opener van de de nieuwe compilatie ‘Sixteen F**king Years of G-Stone Recordings’ was het startsein van een degelijke set waarin house, lounge, atmosferische techno en moddervette hip hopbeats in snel en strak tempo de revue passeerden. Vooral de combinatie van het geluid en de erg mooie visuals van Fritz Fitzke tilden het geheel naar een hoger niveau. K&D tekenden voor een zweterige, weinig subtiele set die raakvlakken vertoonde met de show waar Daft Punk enkele jaren terug mee tourde. Ondanks de stevige respons van het publiek – twee bisnummer die erg mager uitvielen, een tussendoortje dat steunde op de baslijn van ‘Seven Nation Army’ en een tenenkrullende versie van ‘Let It Be’ van The Beatles (weinig creatief omgedoopt tot ‘O K&D’) – stellen we ons vragen bij het aspect ‘live’, het had er alle schijn van dat alles mooi op voorhand in elkaar gepast was. Kruder & Dorfmeister bewezen op Gent Jazz dat ze professionele volksmenners en vakmensen zijn, het leverde een smeulende – brandvrij – feestje op. Hoog tijd dat ze nog eens als deejays de hort op gaan. Ik kreeg visioenen over een ver verleden dat zich morgenochtend bij de koffie aandient.