Een zekere Slobodan Kajkut schuilt achter het eenmansproject Kajkyt. De hoes van Krst geeft alleen een wit kruis weer, de rest is gehuld in niets dan zwart. Slechts vier nummers met een totale speelduur van 75 minuten; Slobodan neemt rustig zijn tijd en dat wordt gewaardeerd. Krst begint met een sfeervolle dark ambient track, voortgedreven door een kale drumbeat en een zware baslijn. Lounge geschikt voor depressievelingen en treurwilgen. So far so good, maar wanneer een Byzantijns eenmanskoor over de somberheid begint te prevelen, slaat de sfeer om en is het gevoel van kitsch niet meer te vermijden. Bij het derde nummer gaat Kajkyt los, en ontaardt de ingetogen drumloop in een venijnig slagsalvo volgens beproefd industrieel concept. Feedback en achtergrondnoise piept en kraakt, en vormt het explosieve hoogtepunt op dit album. Distorted hip hop voor industriëlen, zeker als blijkt dat producer Oktopus van noise-hoppers Dälek betrokken is geweest bij het studiowerk. Na de storm wordt de rust weer opgezocht en keert de lome beat van toen weer terug, met wederom het geluid van een koor, maar slechts gereduceerd tot één aanhoudende toon geloopt tot het oneindige. Zo horen we het wel graag. Langzaam zwelt het geluid van de drum aan en zorgt het slot voor een simpel maar effectief staaltje hypnose. Op één misser na, is ‘Krst’ een eenvoudig staaltje vakwerk in de betere ritmische dark ambient.