Van briljant naar volstrekt nietszeggend, hoe goed het ook gemaakt is, en dat in minder dan vijf albums. Ligt het aan onze verwende oren of is alles tussen IDM en ambient ondertussen werkelijk gedaan? Verwarren we onze pedanterie en latente hypegevoeligheid met objectiviteit en oprechte ontvankelijkheid? Of zijn we compulsieve nieuwsgaarders en bijgevolg alles na een tijdje sowieso beu? Feit is dat we van Bolas Soup destijds (1998) nachten hebben wakker gelegen om overdag iedereen die het wilde of horen (of niet) lastig te vallen met gepreek over hoe straf die cd wel niet was. Anno 2007 doet de muziek van Darrell Fitton ons helaas niets meer. Kroungrine laat ons bijgevolg dan ook volledig koud. Funckarma dan maar? Voor de tweede maal groepeert n5MD veertien remixen die de Nederlanders maakten voor een heleboel uiteenlopende artiesten. Moesten op deel een vooral de aanwezigheid van Speedy, Plaid of Funkstörung de geïnteresseerden over de streep trekken, op Refurbished Two gingen Roel en Don Funcken met mindere, maar daarom niet minder interessante namen aan de slag zoals Run_Return, Gridlock, Anthony B., EOG of Ontayso. Ondanks meerdere luisterbeurten is ook hier het verdict even negatief: het raakt onze koude kleren niet. Het is, daarentegen, het zoveelste bewijs dat IDM zo dood als een pier is. Het moet enkel nog worden begraven.