Eva Mouton is de meest geliefde leerling van de klas. In tal van Vlaamse media mag ze haar eigenzinnigheid tonen. Zo heeft ze haar eigen getekende column in DS Weekblad, een bijlage bij De Standaard, waarin ze haar eigen leven als inspiratiebron neemt. In Kopstoot, haar eerste boek al is het eerder een magazine wilde ze naar eigen zeggen haar hoofd kunnen uitstorten. Het levert een soort chaotisch schetsboek op, waarin we kennis maken met Moutons innerlijke wereld aan de hand van korte verhaaltjes en vluchtige tekeninkjes. Daar is dan ook meteen ons grootste bezwaar: hoewel we om sommige verhalen of gedichtjes wel moeten lachen, zijn we nooit onder de indruk. Kopstoot heeft te kampen met het schetsboek-probleem: het zijn ook alleen maar schetsen, die ooit misschien wel ooit zouden kunnen uitgroeien tot grootse dingen, maar nu verloren gaan in hun vluchtigheid. Voor de internetgeneratie:Kopstoot is een Tumblr waarover niet al te veel nagedacht is: de verhaaltjes hebben vaak wel een kern die zou kunnen werken als er maar een proces van schrappen en schaven aan vooraf was gegaan. In een wereld die aan elkaar hangt van losse flarden, is dit misschien wel een teken van de tijd, maar wij lezen graag dingen waarbij we het idee krijgen dat de auteur iets groter wil delen met de wereld, zelfs bij egodocumenten. We hadden graag gezien dat Eva Mouton strenger voor zichzelf was geweest.