In het verleden beschreven we het werk van Frank Bretschneider met termen als ‘mathematische elektronica’ en ‘obsessie met zuiverheid’. Dat gold al toen hij eind vorige eeuw als Komet techno en IDM maakte, en werd alleen maar meer van toepassing toen hij onder zijn eigen naam steeds abstractere platen produceerde, met als voorlopige climax de experimentele collage ‘Exp’ uit 2010 (zie CG#98). Al die kwalificaties passen ook op het overgrote deel van de catalogus van Raster-Noton, het label dat Bretschneider samen met Carsten Nicolai en Olaf Bender runt. Misschien wilden de heren hun label graag rein houden, en kwam ‘Komet’ daarom uit op Shitkatapult, waarvan de naam alleen al duidelijk maakt hoe ze daar over zuiverheid denken. ‘Komet’ is dan ook van een andere aard dan de modernistische bouwwerken die we gewend zijn, en staat vol minimale en atmosferische techno met een nette vierkwartsmaat. Na een warme opener die een beetje aan Monolake doet denken, valt het merendeel van de nummers in de categorie minimal techno. Een genre dat zich inmiddels in een steeds nauwer wordende en uiteindelijk doodlopende weg heeft gemanoeuvreerd, maar Bretschneider houdt zich nergens echt aan de formule, waardoor de plaat niet zielloos wordt. Soms is er een groove en een bas die iets van Plastikman heeft, op andere nummers is het een minder uitbundige versie van Fenin. Het is allemaal redelijk lichtvoetig, maar tegelijk zitten er nog genoeg geluiden in de mix van het soort die je uit de Raster-Noton-hoek verwacht om interessant te blijven. Een prettig uitstapje uit de gebruikelijke wiskundeles.