Vergeet alles wat je weet, vergeet house, vergeet techno, zet je grimeplaten bij het vuilnis. Verlies jezelf in ‘Kling Klang’ en vat de nacht bij de kraag. Strijk iedere morgen opnieuw hetzelfde witte hemd, draag het met stijl en loof de heer. Je hoeft geen kerkganger te zijn om te geloven. Als Tussle een hype wordt, en dat wordt het zeker, dan is het een teken dat niet alles verloren is. Eén ep, drie 12″ die op eBay elke dag in waarde stijgen waren slechts de voorbode van hun debuut. ‘Kling Klang’ is wat je een gearrangeerd schijnhuwelijk noemt – het meubilair vloog op de eerste nacht al op de straatstenen, pijnlijk maar o zo (h)eerlijk – dat op papier nooit zou werken maar in realiteit bruist zonder gelijke. Tussle drijft op een troep stomende baslijnen die het New-Yorkse nachtleven anno 1982 gebald samenvatten, dubritmes die zorgeloos kunnen wedijveren met het beste werk van Lee Perry en een collectie drumpatronen die verwijzen – Tussle, vier jongens, zijn historici op drift die de geschiedenis met verve reïncarneren, maar evengoed interpreteren en losjes naar hun hand zetten, daar dienen goede geschiedenisboeken trouwens voor en deze zin leest onderhand grammaticaal al even dubbel als Disco D Oro, zowat onze favoriete track op Kling Klang- naar de hoogdagen van Can. Vandaag is Jaki Liebezeit een eeuwigheid lang onze favoriete drummer, goochelaar en leermeester. Wat Tussle zo uitzonderlijk maakt is dat een nummer als ‘Ghost Barber’ zo in de djset van Gilles Peterson, Trevor Jackson, Coldcut of Herbert kan, maar laat het remixen door de juiste whizzkid en binnen het uur is het een anthem die elke clubber over zijn voeten doet struikelen. In 2004 waren de Kongolezen van Konono N°1 met hun ‘Congontronics’ (deel twee ligt nu in de winkel) de revelatie die glimlachend met de trofee aan de haal ging. In 2006 gaat de wisselbeker naar Tussle, dansmuziek heeft een ziel die smeult en smelt op de tong. Euforie, zo heet het golvende gevoel dat door onze aderen loopt.