Alex Winston houdt van pop en van theater, althans dat is de kort-door-de-bocht psychoanalyse die wij loslaten op de zangeres uit New York. Haar debuut King Con staat namelijk vol met popliedjes met grootse, vaak te grootse, gebaren, waarin zij op eerlijke maar toch overdreven wijze haar stem laat ronddansen. Dansen, met allerlei kleine vocale misstappen en sprongetjes, zoals Kate Bush of een andere liefhebster van het theatrale Joanna Newson ook zo graag doen. En net als bij de genoemde dames betekent dit dat je of van haar stem houdt óf dat je deze na twee of drie nummers niet meer kunt uitstaan. Helaas voor onderstaande geldt dat tweede. Wij genieten weliswaar van de huppelende arrangementen onder haar stem, en de vrolijke pop waar zij haar stem op laat dansen, maar dat niet verder dan een kwartier per keer kan slikken. Het is een afschuwelijk vrolijke plaat, die qua zoetheid bijna het glazuur van je tanden doet springen. In Medicine zingt Winston dat ze haar medicijnen niet langer zal slikken, het vermoeden hier is dat dit medicijnen zijn om haar overdreven vrolijkheid te onderdrukken (en de diepe dalen die daar tegenoverstaan), maar vrolijk worden wij er niet van.