In het midden van de jaren 1990 kon je niet naast bassist Christian McBride kijken. Niet moeilijk, want de technische virtuositeit van het piepjonge natuurtalent op akoestische bas werd breed geëtaleerd door zijn toenmalige labels Verve en Warner. Enkele jaren geleden ruilde McBride zijn carrière bij de majors in voor een avontuur bij kleinere labels om zichzelf toe te laten terug een volledige controle over zijn artistieke loopbaan te verwerven. En het is op een plaat zoals Kind Of Brown dat Christian McBride duidelijk zijn eigen voorkeuren kan laten schitteren. McBride toonde reeds in het verleden belangstelling voor fusion en poppy, lichtverteerbare jazz: die voorkeur zet hij dan ook op perfecte wijze breed in de kijker op zijn nieuwste langspeler. Ondanks dat de cd gepresenteerd wordt als een opname onder het leiderschap van McBride, springt toch vooral de hechtheid en de eenheid van het samenspel met zijn andere musici (Steve Wilson op saxofoon, Warren Wolf op vibrafoon, Eric Scott Reed op piano en Carl Allen op drums) in het oog. In tien hoofdzakelijk zelfgeschreven composities brengen zij hypermelodieuze jazz, die invloeden uit de swing koppelt aan vroege bebop. Ook de keuze om vibrafonist Warren Wolf op deze sessie mee te laten spelen en een voorname rol toe te bedelen moet in dat daglicht worden gezien: de vibrafoon is uiteindelijk een instrument dat door de jongere generatie jazzmuzikanten wat geschuwd wordt. Een zalige duik in de jazz van weleer.