Het begon allemaal een jaar geleden, aldus de opgewekte aanhef van het promotioneel begeleidend schrijven bij Khun Narins Electric Phin Band. Het zal best wel zo wezen voor de schrijver, maar in feite mag hij ook tien jaar in de tijd teruggaan, naar de eerste uitgave van muziek uit Thailand op het bonte label Sublime Frequencies. Eersteklas psychedelica; en nu eens niet uit de grote stad, maar tot wasdom gekomen op het platteland in het noordoosten. Daar staat tegenover dat de muziek van de Thaise snarenspeler Khun Narin in niets onderdoet voor de bands op die eerdere verzamelingen. De informatie rond dit album is schaars, maar een filmpje op YouTube toont de muzikanten. Naast Khun Narin zelf en een niet bij naam genoemde collega op heftig versterkte (zie de geluidstoeters die boven hem uittorenen) en vervormde driesnarige phin, zijn dat een bassist, en een wisselend aantal slagwerkers. Sommigen bespelen enkel een koppel handcymbalen. Een grote trom, een basdrum en een elementaire drumkit zijn elk verdeeld over verschillende muzikanten die de instrumenten in alle rust bedienen, en soms de teugels van strakke coördinatie eventjes laten vieren. Gezamenlijk vormen ze het bescheiden dienblad waarop de solist oogverblindend mag flonkeren en schitteren. Je krijgt bij zijn breedvoerig draaiende melodieën visioenen van The Shadows en aanverwante gitaarbands die dobberen op een onafzienbaar golvende, kolkende zee van stimulerende middelen. Dit is echt smikkelen voor liefhebbers van snarensolos. Op het album is de begeleiding duidelijk alerter dan in de filmpjes. Het tempo ligt hoger. De galm staat helemaal open. Eigenlijk moet je gewoon maar meedobberen op die stimulerende zee. Hoe feestelijk dit album ook is, het had de promo-schrijver gesierd als hij de grootmoedigheid bezeten had om dat pionierende label te noemen. Deze muziek landt hier niet zomaar vanuit het niets.