De tijd dat Constellation enkel een thuisbasis was voor experimentele postrock, een term waar ze zelf trouwens een gruwelijke hekel hebben, ligt al een tijdje achter de rug. In de beginjaren waren het bands als Godspeed You! Black Emperor of A Silver Mt. Zion die de overhand namen. Ondertussen stelt het label zich ook met succes open voor singer-songwriters met voldoende experimenteerdrift. Eén van die mensen is Colin Huebert (ook lid van Great Lake Swimmers). Vorig jaar verscheen zijn eerste titelloze plaat als Siskiyou en nu is er al een opvolger. Deze plaat ontstond tijdens opnamesessies in het oude gemeenschapscentrum in het piepkleine dorpje Mara. Een plek waar Huebert terecht kwam tijdens de winter na de release van het eerste album. Samen met zijn kompaan Erik Arnesen (ook in Great Lake Swimmers) schreef hij nummers die uiteindelijk op deze plaat terechtkwamen. Ondertussen breidde het duo uit tot een kwartet. Deze band nam samen met nog een heleboel andere gasten een album op met vaak voorzichtig schuifelende folkrock. Muziek met in de achtergrond vaak auditieve experimentele elementen die het meer dan boeiend houden. Dat één van de muzikale voorbeelden van Huebert Neil Young is, valt nog moeilijker te ontkennen nu de band van hem Revolution Blues uit 1974 coverde. Niet dat dat het beste nummer van de plaat is. Die eer is weggelegd voor nummers als Twigs And Stones, Not The Kind en Fiery Death, een song die plots doormidden wordt gespietst door de sax van labelgenoot Colin Stetson. (www.siskiyouband.com). Ook labelgenoot Sandro Perri (onder andere Polmo Polpo en Glissandro 70) komt met een nieuw album op de proppen; zijn eerste echt nieuwe album onder zijn eigen naam in bijna vijf jaar. Hij bracht ook nog het behoorlijk schizofrene Sandro Perri Plays Polmo Polpo uit, maar dat was een weliswaar geslaagd tussendoortje. Net als op zijn vorige album stoeit de man met vreemde elektronica en akoestische instrumenten. Hij geeft een heel eigen invulling aan zijn singer-songwriterschap. Op dit album sluipen er ook behoorlijk wat tropicalia en oude bossanova-elementen zijn muziek in. Het meest geslaagd is dat in nummers als Love And Light en het titelnummer. In andere nummers verliest de man zich soms net iets te veel in zijn experimenteerdrift. Constellation bewijst dat ze nog een altijd een neus hebben voor muziek die pakken interessanter en eigenzinniger is dan de zoveelste middelmatige doorsneemuziek. Iets wat ons tevreden stemt.